1 | Te deum laudamus : te dominum confitemur. |
2 | Te eternum patrem omnis veneratur. |
3 | Tibi omnes angeli, tibi celi, et universe potestates: |
4 | Tibi cherubim et seraphim, incessabili voce proclamant : |
5 | Sanctus, sanctus, sanctus dominus deus sabaoth. |
6 | Pleni sunt celi et terra maiestatis glorie tue. |
7 | Te gloriosus apostolorum chorus. |
8 | Te prophetarum laudabilis numerus, |
9 | Te martyrum candidatus laudat exercitus. |
10 | Te per orbem terrarum sancta confitetur ecclesia, |
11 | Patrem immense maiestatis, |
12 | Venerandum tuum verum et unicum filium, |
13 | Sanctum quoque paraclitum spiritum. |
14 | Tu rex glorie christe. |
15 | Tu patris sempiternus es filius. |
16 | Tu ad liberandum suscepturus hominem : non horruisti virginis uterum. |
17 | Tu devicto mortis aculeo : aperuisti credentibus regna celorum. |
18 | Tu ad dexteram dei sedes, in gloria patris. |
19 | Iudex crederis esse venturus. |
20 | Te ergo quesumus, tuis famulis subveni : quos pretioso sanguine redemisti. |
21 | Aeterna fac cum sanctis tuis : in gloria numerari. |
22 | Salvum fac populum tuum domine, et benedic hereditati tue. |
23 | Et rege eos, et extolle illos usque in eternum. |
24 | Per singulos dies benedicimus te. |
25 | Et laudamus nomen tuum in seculum, et in seculum seculi. |
26 | Dignare domine die isto sine peccato nos custodire. |
27 | Miserere nostri domine : miserere nostri. |
28 | Fiat misericordia tua domine super nos, quemadmodum speravimus in te. |
29 | In te domine speravi : non confundar in eternum. |
According to medieval legend (documented from the 9th century) was the hymn composed spontaneously at the occasion when Ambrosius baptized St. Augustine in Milan. In a psalter presented to pope Hadrian by Charlemagne had it the rubric: "Hymnus quem S. Ambrosius et S. Augustinus invicem condiderunt". The rule of St. Benedict prescribed the singing of Te Deum at the nocturns on Sundays and Feastdays.
[Thalhofer & Eisenhofer: Handbuch der katholischen Liturgik, Freiburg 1912, II, 584-587]
Te Deum was concluding the matins in every kind of Hours of the Virgin in medieval books of hours. It is often followed by a short versicle with responsory, before the immediate recital of the lauds.